Dicitencello a ‘sta cumpagna vosta
Ch’aggio perduto ‘o suonno e ‘a fantasia
Ca ‘a penzo sempre,
Che é tutta ‘a vita mia…
I’ nce ‘o vvulesse dicere,
Ma nun nce ‘o ssaccio di!
A’ voglio bbene,
A’ voglio bbene assaie,
Dicitencello,
Dicitencello a ‘sta cumpagna vosta
Ch’aggio perduto ‘o suonno e ‘a fantasia
Ca ‘a penzo sempre,
Che é tutta ‘a vita mia…
I’ nce ‘o vvulesse dicere,
Ma nun nce ‘o ssaccio di!
A’ voglio bbene,
A’ voglio bbene assaie,
Dicitencello,
O grande homem de Módena, um dos maiores expoentes da música lírica da segunda metade do século 20, foi um defensor árduo da aproximação da ópera – muito restrita à elite – do grande público. Conhecido por sua corpulência e mais pela sua grande capacidade
Ah! Che bell’aria fresca…
Ch’addore ‘e malvarosa…
E tu durmenno staje,
‘ncopp’a sti ffronne ‘e rosa!
‘O sole, a poco a poco,
pe’ stu ciardino sponta…
‘o viento passa e vasa
stu ricciulillo
Cchiù luntano me staje,
Cchiù vicino te sento…
Chi sa a chistu mumento
Tu a che pienze… che ffaie!…
Tu m’hé miso ‘int ‘e vvene
Nu veleno ch’ è ddoce…
Num me pesa sta croce
Ca trascino pe’ te…
Zitta,
stanotte nun dicere niente:
cádeme ‘mbraccia, ma senza parlá…
Dòrmono ‘e ccose nu suonno lucente,
nu suonno ‘e na notte d’está.
Marí,
dint’ ‘o silenzio,
– silenzio cantatore –
nun te dico parole d’ammore,
ma